Levensbeschrijving van Cornelis Versteegt (1851-1925) en Adriana de Hoop

Onderstaande levensbeschrijving is oorspronkelijk opgesteld door Pieter van Oosterom en voorgelezen op 16 october 1922 ter gelegenheid van het 50 jarig huwelijksfeest van Cornelis en Adriana. Het verhaal is herschreven op 15 november 1926 door een dochter van Mergje Versteegt en Laurens Rijneveld. In 1983 is de levensbeschrijving vertaald naar het engels door John Boerefyn uit Leighton, Iowa. Het stuk zoals het hier gepubliceerd is is vanuit het engels weer terugvertaald naar het nederlands door Aat Versteegt en aangevuld met van toepassing zijnde foto's en andere gegevens (zoals de betreffende molen die genoemd wordt in het begin van de levensbeschrijving).

Stel je voor dat je in Nederland bent en de stad Schoonhoven hebt gevonden. Neem dan de weg naar het oosten, snel zul je drie windmolens zien die langzaam draaien in de zachte wind. We passeren de eerste en we komen bij de tweede, daar zien en ontmoeten we de molenaar en zijn vrouw, de Versteegt's en hun twee zonen: Johannes en Cornelis, allen druk aan het werk.
Hoe eenzaam en alleen lijkt dit leven als wij hen aan het werk zien dag in dag uit. Maar hoe eenzaam en alleen het mag schijnen te zijn, deze mensen gaan ook uit in de omgeving, zeker de jongelui als zij de leeftijd bereiken van ongeveer twintig jaar, zij richten hun ogen op de andere sekse.
De oudere jongelui werken alle dagen en 's avonds, bij kaarslicht of een lamp, gaan zij verder met hun breiwerk of iets anders. En zo gaat het leven verder van dag tot dag.
Als we denken dat dit alles is wat daar gebeurd, merken we al gauw dat we ons vergissen. Want we kregen de informatie dat de jongste zoon van de Versteegt's (Cornelis) zijn oog had laten vallen op een boerendochter (Adriana). Al snel raakte hij met haar bevriend en was er misschien wel iets meer dan alleen vriendschappelijke gesprekken. Van beide kanten werden ze het al gauw eens dat zij op 16 October 1872 zouden gaan trouwen Zo begon een nieuw leven toen zij eenentwintig waren. En niet wetend wat de toekomst zou brengen, leek het meestal rozengeur, maar we prikken ons ook aan de doornen.
Het huwelijk is een hoogtepunt maar vaak gaan we over heuvels en door dalen.
De jaren gingen voorbij waarin zij over hun levenszee zeilden, een rijke ervaring voor hen. Man en vrouw, zij waren beide gelukkig in liefde voor elkaar en rust en vreugde heersten in de familie.

Tien jaren gingen zo snel voorbij en je zou kunnen denken dat dit voor altijd zo zou blijven. Maar nee. dat was niet zo. De veranderingen kwamen al snel. Adriana, de moeder van het gezin moest haar eigen moeder begraven en dat bezorgde haar veel verdriet. En iedere dag bracht weer nieuwe zorgen met zich mee. Uiteindelijk werd bekend gemaakt dat de familie Versteegt weg zou gaan.

Dat op zichzelf was nog niet zo vreemd, zeker niet in die dagen, maar uit betrouwbare bron weten we dat ze naar Amerika zouden gaan. Ver weg van Holland hadden ze een plekje voor zichzelf uitgekozen. De voorbereidingen werden in gang gezet. Kisten en koffers werden gepakt en al snel brak de dag aan dat ze Lopik konden verlaten en uiteindelijk in de haven van Antwerpen als vreemdelingen aankwamen, man vrouw en acht kinderen. Al snel konden ze aan boord gaan van het schip. Het schip vertrok en al snel was er geen land meer in zicht. "Daar gaan ze, maar waar gaan ze naartoe?" Overall was water om hen heen. Ze voeren Engeland voorbij en waren op weg. Uiteindelijk komt de haven van New York in zicht en kan het grote zeekasteel aanleggen in de haven. Alle passagiers verlaten het schip en worden begroet door vrienden en familieleden die elkaar al vele jaren niet meer hebben gezien.

Ook de familie Versteegt gaat van boord en daar staan ze dan in dat vreemde verre land waar niemand ze kent en niemand een helpende hand toesteekt. Ze moeten verder. De reis is nog niet afgelopen. Ze beginnen aan een reis van 100 uur verder het binnenland van het grote Amerika in. De mensen in Holland kunnen zich dat maar nauwelijks voorstellen zo'n reis. De reis verliep zeker niet zonder zorgen. 1 van hun kinderen overleed tijdens de reis en moesten ze achterlaten. Met een diepe zucht en een zware last gingen  man, vrouw en zeven kinderen door.
Eindelijk kwamen zij op hun bestemming aan in Noord Dakota. Daar rusten zij uit van hun lange tocht ver van Holland. Zij verbleven in een kleine hut. De kisten dienden als tafel. Dat was alles wat ze aan meubels hadden..Wat moesten zij nu doen. Hun reis was nu ten einde. Al snel kocht het hoofd van de familie een stuk land. Maar even snel kwam aan het licht dat de transakties van de aankoop niet met een eerlijke zakenman gedaan waren maar met een bedrieger. Het resultaat was dat het stuk land van hen werd afgenomen. Wat nu te doen ?
Nadat man en vrouw met elkaar hadden overlegd, kwamen zij tot de conclusie: naar Holland teruggaan. Nu, dit was de weg die gegaan moest worden, anders was onze Amerikaan nooit terug gegaan, zij hadden hun hart gezet op Amerika, en dat was uitgekomen.
Zo ging het, na een paar weken werd de terugreis begonnen. Het schip dat hen mee terug zou nemen naar hun eigen land lag klaar om te vertrekken.
De vrouw, met een hart verlangend naar Holland, was blij toen het schip New York weer verliet en het onder zeil ging op de wijde open zee.
Maar al snel kwamen de zorgen en moeiten van het leven weer over haar heen, want toen zij nog niet erg ver gereisd waren, werd haar man ernstig ziek. (wat genoemd wordt: zeeziek). Veel angstige momenten maakte zij mee.
Wat moest zij doen ? Maar zij wist dat Hij die hun leven leidde tot nu toe,deze God zou hen ook verder geleiden. Haar gebeden werden verhoord, en spoedig kwan er een verandering in de gezondheid, zodat de man weer herstelde, zo stapten man, vrouw en kinderen aan land in Holland.
En zo gingen zij verder, zij zagen Schoonhoven terug en met een boerenkar reden zij door de straten van Schoonhoven, iedereen groette hen in de plaats die zij hadden verlaten.
Maar die plaats behoorde nu toe aan een ander.

Wat nu? Daar stonden ze dan zonder geld en zonder onderdak. En we kunnen gerust zeggen dat ze zo arm als Job waren. Maar het hoofd van het gezin zat niet bij de pakken neer. Hij ging op zoek naar werk. Wat zou hij kunnen vinden?

Ze vonden een klein huisje aan de dijk langs de Lek en trokken daar in. Hij probeerde eerst als handelsreiziger aan de kost te komen. Met een koffer met garen en draad ging hij de straat op. Maar als hij zijn waren liet zien en probeerde iets te verkopen kreeg hij maar al te vaak als antwoord "Vandaag niks nodig hoor". Zo reisde hij van de ene plaats naar de andere met maar hele kleine verdiensten. Die armoede bleek keer op keer. Om maar eens een ding te noemen, ze moesten het weggegooide blad van een kool oprapen zodat ze nog iets van groente konden eten. Zo arm waren ze.  En ook nog zo iets. de kleine meiden konden slechts omstebeurten  naar school, omdat ze maar 1 jurk hadden voor hen beiden.  Nee, dit kon zo niet langer doorgaan op deze manier. Hij besloot om te gaan varen als scheepsknecht. Hij begon bij een van zijn zwagers, maar het was dag en nacht zwoegen en kon nog niet genoeg verdienen om het gezin te onderhouden. Daarnaast konden ze niet erg goed opschieten met elkaar. Soms was het zo erg dat ze elkaar bijna over de reling zouden gooiden als ze niet net op tijd aan land waren gegaan.

Ook het werk als arbeider op een groentekwekerij lag hem niet erg. Zijn vrouw probeerde als naaister om andere mensen te helpen met hun naaiwerk en zo te voorzien in de dagelijkse behoeften.

In hun armoede waren zij in hun liefde echter beide ook rijk gezegend met gezondheid en kracht. Groot was hun armoede, wij kunnen ons dat niet voorstellen. Nu kunnen we er dankbaar voor zijn. Maar er kwam een verandering. In het dorp kwam een klein huis te koop, met de financiële hulp van enkele mensen, werd hij al snel de eigenaar. De lijfspreuk van Grootvader was: "Wat mijn ogen zien, kunnen mijn handen maken". Er was veel waars in dit gezegde.
Zijn plan was vanaf nu om timmerman te zijn. Tegenwoordig moet je dat goed voorbereiden, maar toen was dat nog niet zo. Vandaag staan de kranten dagelijks vol met advertenties, maar toen nog niet. 

Weet je hoe hij adverteerde ?
Hij ruimde eerst alles op en bouwde een klein huis voor zichzelf en dat was een goede reklame. En echt waar, de dingen werden opgepakt. God zegende het werk van zijn handen. Daardoor hadden zij het geluk om in hun eerste gebouwde huis te kunnen blijven wonen.
Na een aantal jaren had hij al heel wat bereikt. Vijftien kinderen waren aan hen toevertrouwd. En ook de problemen en pijn het verlies en de moeiten vielen hen ten deel. Drie van hun vijftien kinderen hadden zij naar Amerika zien vertrekken (Cornelis, Gerrit en Bastiaantje), mogelijk zouden zij hen nooit meer terug zien.
Vier waren er door de dood weggenomen op jonge leeftijd, en ook een die als een moeder voor de familie zorgde (dat was tante Drika).
Het kruisdragen van het leven was zwaar. Toch richten zij hun ogen telkens weer op Hem die hen door alles dingen heen leidde, die nu in het verleden lagen. Dus als zij vandaag terugkijken, vandaag de dag dat zij hun 50 jarig huwelijksfeest vieren, zien zij dat God hen rijkelijk gezegend heeft en zij kunnen met de oude Jacob zeggen: "Met deze staf trok ik de Jordaan over en kreeg ik twee legers." En nu hij in de avond-uren van zijn leven is gekomen met zijn geliefden. Nu kunnen wij zeggen zij zouden nu kunnen rusten van al hun werken. Maar nee, met frisse, nieuwe geestdrift vinden ze dat hun werk nog niet gedaan is. Maar we hopen dat als hij eindelijk tot rust kan komen zijn zoon hem in zijn voetsporen zal volgen. Dat door hem de naam in hoog aanzien wordt gehouden voor nu en in de toekomst.

Deze pagina is voor het laatst bijgewerkt op 25-10-05